,,A megszabaduláshoz több út is vezet.
A Halak-korszakban a legelterjedtebb
a szenvedés általi megtisztulás, a teljes önfeláldozás és a rendíthetetlen odaadás útja volt,
és ez jellemezte a Szellemi Iskola katár időszakát is.
Ennek a módszernek az alapgondolata a „néki növekednie kell, nékem pedig alábbszállanom” – jánosi kijelentése.
A személyiségcsere misztériuma során a vágyakozó, halandó, jánosi lélek lecserélődik
a jézusi, halhatatlan lélekre, ami képes kapcsolatba lépni a Szellemmel.
Ez a transzformáció a természetben többek között akkor történik meg, amikor egy növény magja kicsirázik, megszűnik a régi formájában, miközben teljesen átadja magát a folyamatnak.
Ehhez a módszerhez a Biblia szimbolikájából levezethetően leginkább egy visszahúzódó, lemondó élet kapcsolódik, vagy egy szerzetesi élet, vagy legalábbis az aktivitás és a család időszaka után választott elvonulás –
ahogy Hesse elbeszélésében Sziddhárta is tette.
A Szellemi Iskolánkban is ismert gondolat, hogy törekedjünk a biológiai minimumra, és tartsuk távol magunkat a világ befolyásaitól.
Ettől bizonyosan eltér Parszifál lovagi útja, aki csatáról csatára jár, és nem nézve, hogy kinek van igaza,
legyőzi a legerősebb lovagot, és elküldi őt a Grál keresésére.
Végül a sok harc után akkor éri el az élete célját, amikor Trevrizent remete azt mondja neki:
„Ó, balga ember, hát nem tudod, hogy a Grált emberi akarattal nem lehet elérni?”
Erre felad minden törekvést, és miközben elengedi a lova gyeplőjét, a lova, aki egy Grál-várból való ló,
csöndesen bekocog az éveken át oly szenvedélyesen keresett várba.
A korábbi szellemi mozgalmakra és az Arany Rózsakereszt felépítésének az időszakára is
nagyon jellemző volt a rendíthetetlen odaadás, mint központi érték.
Ugyanakkor jelenleg a központi feladatunk már a gnosztikus mágia gyakorlása a három misztérium alapján.
Most nézzük meg pontosabban, hogy mi is ez a három misztérium.
Az Első Misztériumot jól ismerjük.
A lényege, hogy belsőleg ráismerünk:Létezik egy igazán isteni természetrend,
és létezik a múlandó világ sokszor nyomorúsággal teli életterülete, ahol az öröm és a béke csak átmeneti vendégek.
Az első misztérium legfontosabb jellemzője az elválasztás és az ebből eredő kettősség:
A Fény és a Sötétség, a Jó és a Rossz, a helyes és a helytelen, és így tovább.
Ez a folyamat elengedhetetlen része.
Ez rendjén is van így, míg aztán erre is rátelepedik az egónk, és a világot elkezdjük kétfelé vágni, és anélkül, hogy észrevennénk,
mindenre fehér vagy fekete címkéket ragasztgatunk.
Persze ezzel törvényszerűen szembe megyünk a leghatalmasabb misztériummal, miszerint: Isten szeretet.
A Teremtés Atyja, az Ősforrás semmit sem utasít el a mindenségben.
Mindent értékelés és megítélés nélkül táplál és szeret. Napként ontja mindenre a sugarait – válogatás nélkül.
És ezzel már el is jutottunk a Második Misztériumhoz: Minden Isten.
Ez a mindent magába ölelő Egység például Hermész Triszmegisztosz tanításaiban is megnyilvánul.
Ezután a szinte tisztán isteni nézőpont után, ezzel a belső tudással felvértezve
újra visszatérünk az emberi élethullám munkaterületére, ahol a Harmadik Misztérium meg tud nyilvánulni.
Arra a területre, ahol mindazt el lehet végezni, ami valójában az ember-létünk lényege:
Ez a Szent Rózsakereszt Szerzetének a központi értéke: az Alkímia.
Ez a folyamat csak akkor indulhat el bennünk és ezzel egyidejűleg a világunkban, ha megérünk rá,
hogy odaforduljunk a rendszerünkben mindahhoz, amit eddig kitaszítottunk a peremére mint elfogadhatatlant.
Ekkor értjük meg, hogy mindabban, amire eddig – akár öntudatlanul – fekete címkét ragasztottunk,
amit megvetettünk és a lényünk legmélyéig elutasítottunk, abban rejlik a príma matéria, a szent alkímia kiinduló anyaga.
Ha ezt egyszer elkezdjük beengedni magunkba, akkor egész lényünket átjárja a csodálat, amit nem lehet szavakba foglalni, és ez a folyamat dicsőségről dicsőségre vezet majd minket és az egész emberiséget.”
/részlet a júniusi szolgálat szövegéből/